Kan ter içinde kalmıştı. Yaslanarak yürüdüğü kanedyeni*, sıcağın etkisiyle kolundan süzülen terle sırılsıklam olmuştu. Şöyle bir baktı ileriye doğru… Karşıdan görünse de işyerine nereden baksan on dakikalık yolu vardı. Yaz kış, yağmur, çamur, kar demeden ekmeğinin peşinde tepiyordu bu yolu yıllardır. Bitirdiği üniversitenin ona sağladığı diploma ve unvanın maddi ve konumsal karşılığı olmasa da atanabildiği ve çalışabildiği için şükrediyordu. Yaşadığı toplum, ülkeyi yöneten zihin coğrafyası, bir engellenen olarak haklarını tam alamamış olsa da şükretmeyi mecbur kılmıştı. Çok beklenilen milenyum gelmişti gelmesine ama zihinler hala aynıydı. İnsanın değişimini, tekamülünü gelen yıllardan, hatta yüz yıldan beklemesi yalnız insana mahsus bir durumdu.
Yol kenarındaki çınarın gölgesiyle serinlettiği banka oturdu. Sıcak onu daha da yormuştu. Sakince saatine baktı. “Nasılsa daha var” diye içinden geçirdi. Kanedyenini sağına yerleştirdikten sonra iki kolunu bankın arkalığına doğru açıp derin bir nefes aldı. Ağustos sıcak ama bu çınar gölgesi ömre bedeldi. Hayatın, yaşamanın, var olmanın güzelliğini duyumsadı o an içinde. Önünden geçen annesinin elini tutmuş küçük çocuk tebessümüne tebessümle cevap verdi. Boynuna asılı çantasında bulunan cep telefonundan kablosuz kulaklığına dökülen şarkı “Bahar Çiçek Çiçek Gelince Güzel / Hayat Sevilince Sevince Güzel” diyordu.
